Irmaklar...

küçüktüm…bizim okulun önünden geçen bir ırmak vardı. onun kenarına oturup ırmağın nereye kadar gittiği üzerine hayaller kurardım. nerede bittiğini merak ederdim. korkardım ırmak olmaktan. hiç durmuyordu yerinde çünkü. hep gidiyordu.oysa gitmekten hep korkmuştum ben. gidenlerden de. nereye gidilebileceğini de bilmiyordum üstelik.

büyüdüm.ırmakların aslında gittikçe bitmediğini, başka birşeye dönüştüğünü öğrendim. deniz oluyordu, okyanus oluyordu.hayat oluyordu geçtiği yerlerde.büyümekten korkmamaya başladım o zaman.ve aşkı öğrendim, yalnızlığı, ağız dolusu gülmeyi, arkadaşlığı, paylaşmayı, ağlamayı.
artık deniz kıyısında oturuyorum ve denizlerin nerde bittiğini merak etmiyorum.denizi o haliyle, kendimi de bu halimle seviyorum.
kitaplardan konuşmak istiyorum ve hayattan….
dostluktan…belki o da bitmemiştir henüz..ırmaklar gibi…