uykusuz

uykusuzum,
gecenin bir yarısı hala gözlerim açık,
sebep sen olsan bile ben seni sebep olarak göremiyorum,
beni bu hale getirmiş olman senin suçun değildi aslında,
tüm kapılarımı sana açıp, topraklarımı işgal etmeni ben istedim,
şimdi kaybetmiş ve  yara almış bir savaşcı gibiyim,
en çokta gururum yaralı, nasıl iyileştireceğim hiç bilmiyorum,

sana bunca özgürlüğü verirken, beni yok edeceğini bilemedim,
nasıl bu kadar zalim olabiliyorsun?

beni en çok seven, en çok inciten olmayı nasıl başarıyorsun?
varmı sorularımın karşılığı sende, varmı hislerimin aynısı sende?
benim gibi bakabiliyormusun, benim gördüğüm gibi görebiliyormusun beni?
ne çok sordum değilmi,
öyle çok öyle uzun cevapsız bıraktın ki beni,
şimdi binlerce yıl konuşsan doymayacağım sözlerine.

herşeyi böyle eksik böyle kopuk yaşamak zorunda değildik,
bak sözcüklerim bile düzensiz, ilişkimiz gibi.
çok şaşalı cümlelerde kurabilirdim oysa, içinde sen olunca.
şimdi çok afilli küfürler edebiliyorum,
dilimde sen olunca,
ama yinede, ama her zaman, birşeyler var içimde..

"Her şeyden biraz kalır" diyordu hayat..
Kavanozda biraz kahve,
kutuda bir kaç sigara,
insanda biraz acı,
akılda birkaç düşünce,
yürekte birkaç aşk,
tende birkaç iz,
baktığın her yerde biraz "o",
ve bende kalır hep "sen"...